“Wat stem je als je kiest vanuit compassie?”, vroeg iemand mij. Tja, hoe dat voor jou uitpakt als je in het stemhokje staat, weet ik niet. Ik weet het zelf amper. Ik weet wel dat compassie gericht is op zo veel mogelijk welzijn en zo min mogelijk schade, voor zoveel mogelijk betrokkenen - mensen, dieren, planten - nu en in de toekomst.
Compassie is inclusief, niet alleen gericht op bepaalde anderen of onszelf, niet alleen op ‘jij-eerst’ of ‘ik-eerst’, maar op ‘wij-samen’. Dat wil zeggen, een veel groter 'wij’ dan ons kleine Nederland. Een grenzeloos 'wij' dat niemand uitsluit.
We kiezen niet aan welke kant van een grens we ter wereld komen, in welke familie of cultuur, aan de kant van onderdrukten of onderdrukkers. We kiezen niet voor de verhalen waar we mee opgroeien, over goed en kwaad, over superioriteit en inferioriteit, over het kleine 'wij' tegenover 'zij', die ook bij het grote 'wij' horen. We kunnen wel bewust kiezen met welke verhalen we ons verbinden en welke we doorgeven.
Veel partijen hebben bestaanszekerheid hoog in het vaandel staan. Dat is mooi, maar veel fundamenteler is bestaansrecht. Zolang mensen, dieren, planten niet erkend worden in hun bestaansrecht, is bestaanszekerheid een zeepbel die zo weer uiteen spat.
Misschien komt het er wel meer dan ooit op aan of we kiezen voor eigen belang of algemeen, gedeeld belang. Voor ‘als-het-mijn-tijd-maar-duurt’ of voor toekomstige generaties. Voor een postzegellandje achter steeds hogere dijken (tegen het water) en barricades (tegen wat verder ongewenst is), of voor medemenselijkheid en medeverantwoordelijkheid, voor natuur en klimaat, voor de aarde als een woonplaats die we met elkaar delen.
Mogen we - misschien nu nog meer of minder zwevend - met beide voeten op de grond in het stemhokje landen en kiezen met wijsheid en compassie.

< Photo Alan Braeley, Unsplash