Mijn nicht Karen van den Brink werkte als leefstijlcoach en mindfulnesstrainer. Daarom gedenk ik haar op dit forum. Vanuit het besef dat we - ook als we volop in ons werk en ons leven staan - zo kwetsbaar zijn. Karen is twee weken geleden overleden en wist nog maar vijf weken daarvoor dat ze een fatale ziekte had. We hadden als familie nooit zoveel contact gehad. Pas als collega’s leerden we elkaar wat beter kennen toen zij enkele jaren geleden een compassietraining bij Frits Koster en mij volgde.
Nog volop in de bloei van haar leven, moest ze in razend tempo van alles en iedereen afscheid nemen. Ze huilde het meest om haar twee jongens, die ze niet verder zou zien opgroeien.
Ze had een ludieke plek voor feesten en partijen aan een meertje gekozen voor het afscheid, met de aansporing het leven – haar leven, ons leven – vooral te vieren.
Het weer was onstuimig, de afscheidswoorden hartverscheurend, de hapjes en drankjes liefdevol verzorgd – coaching op het gebied van gezonde voeding was Karen's specialiteit. Ze vroeg niet ‘waarom ik?’ en accepteerde het onvermijdelijke op grootse wijze.
Een regenboog verscheen alsof het afgesproken was. Bloemen werden geplaatst bij haar lievelingsboom.
Het gedicht ‘Leven’ van Rachel Holstead klinkt nog na:

Leef het leven voluit
maar wees niet bang om te sterven.
Koester dat meest fundamentele weten
en laat het elk ademmoment kleuren.

Zie kalm over de scheidslijn
en schrijf woorden van liefde en dank
om voor je te spreken vanaf de andere kant.
Deel uit van je rijkdom
en kies je rustplaats.

Dans dan vrij,
gaven gegeven,
onbezwaard.

(Deze vertaling uit het Engels vind je in ons boek 'Compassie in je leven', Frits Koster & Erik van den Brink, Boom Uitgevers Amsterdam 2019)